ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਕਿਸੇ ਅਭਾਗੇ ਕਵੀ ਨੇ ਕਾਸਪੀਅਨ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਫੜ ਲਈ ।
“ਕਵੀ , ਕਵੀ , ਮੈਨੂੰ ਸਾਗਰ ਵਿੱਚ ਛੱਡ ਦੇ” , ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਨੇ ਮਿੰਨਤ ਕੀਤੀ ।
“ਤਾਂ ਇਸਦੇ ਬਦਲੇ ਵਿੱਚ ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ ਕੀ ਦੇਵੇਂਗੀ ?”
“ਤੁਹਾਡੇ ਦਿਲ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਹੋ ਜਾਣਗੀਆਂ” ।
ਕਵੀ ਨੇ ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਨੂੰ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ । ਹੁਣ ਕਵੀ ਦੀ ਕਿਸਮਤ ਦਾ ਸਿਤਾਰਾ ਬੁਲੰਦ ਹੋਣ ਲਗਾ । ਇੱਕ ਦੇ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਉਸਦੇ ਕਾਵਿ – ਸੰਗ੍ਰਿਹ ਨਿਕਲਣ ਲੱਗੇ । ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਉਸਦਾ ਘਰ ਬਣ ਗਿਆ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਬਾਹਰ ਵਧੀਆ ਬੰਗਲਾ ਵੀ । ਪਦਵੀਆਂ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤ – ਸੂਰਮਤਾਈ ਲਈ ਤਮਗੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਛਾਤੀ ਉੱਤੇ ਚਮਕਣ ਲੱਗੇ । ਕਵੀ ਨੇ ਖਿਯਾਤੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਈ ਅਤੇ ਸਭਨਾਂ ਦੀ ਜਬਾਨ ਉੱਤੇ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਸੁਣਾਈ ਦੇਣ ਲਗਾ । ਉੱਚੇ ਤੋਂ ਉੱਚੇ ਅਹੁਦੇ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲੇ ਅਤੇ ਸਾਰੀ ਦੁਨੀਆਂ ਉਸਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਭੁੰਨੇ ਹੋਏ , ਪਿਆਜ ਅਤੇ ਨਿੰਬੂ ਨਾਲ ਕਜੇਦਾਰ ਬਣੇ ਹੋਏ ਸੀਖ ਕਬਾਬ ਦੇ ਸਮਾਨ ਸੀ । ਹੱਥ ਵਧਾਓ , ਲਓ ਅਤੇ ਮਜੇ ਨਾਲ ਖਾਓ ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਅਕਾਦਮੀਸ਼ਿਅਨ ਅਤੇ ਸੰਸਦ – ਮੈਂਬਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਨਾਮਯਾਫਤਾ ਹੋ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ , ਤਾਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸਦੀ ਪਤਨੀ ਨੇ ਇੰਜ ਹੀ ਕਿਹਾ –
“ਆਹ , ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਭ ਚੀਜਾਂ ਦੇ ਨਾਲ – ਨਾਲ ਤੂੰ ਸੁਨਹਰੀ ਮੱਛੀ ਤੋਂ ਕੁੱਝ ਪ੍ਰਤਿਭਾ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਮੰਗ ਲਈ ? ”
‘ਮੇਰਾ ਦਾਗਿਸਤਾਨ’ ਵਿੱਚੋਂ
Advertisements
